Ik wilde een luchtig vermakelijk boek en omdat ik me jaren
terug rot had gelachen om mama Tandoori van Ernest van der Kwast was ik blij
dat ik zijn recentste boek ‘de Ijsmakers’ in de bibliotheek zag liggen. En luchtig
en vermakelijk was het. Net zo luchtig als het ijs van Luca, de broer van
hoofdpersoon Giovanni maakte in zijn Rotterdamse ijssalon. Alleen de volle
romige smaak die echt goed ijs ook heeft, bleef achterwege.
De flaptekst:
Helemaal in het
noorden van Italië ligt de vallei van de ijsmakers: een tiental dorpjes dat al
generaties lang gespecialiseerd is in het bereiden van ijs. Volgens Giuseppe
Talamini is het er zelfs uitgevonden. Zijn familie vertrekt elke lente naar de
ijssalon in Rotterdam, in de winter keren ze terug naar de bergen. Maar zijn
zoon Giovanni besluit met de traditie te breken. Hij is gegrepen door de poëzie
en schopt het tot directeur van een groot poëziefestival. Op een dag doet zijn
jongere broer Luca, die niet alleen de ijszaak in Rotterdam heeft gekregen maar
ook het mooiste meisje van het dorp, hem een hoogst ongebruikelijk verzoek. Dan
komt Giovanni voor de keus te staan nog eenmaal het belang van de familie te
dienen of definitief voor zichzelf te kiezen.
Wat het hoogst ongebruikelijke verzoek is dat hierboven
beschreven staat voel je als lezer al bladzijden van te voren op je klompen
aan. Dat is niet zo erg, de afloop van dit verzoek wordt mooi beschreven. Daartussen
krijg je een bombardement van informatie over respectievelijk ijsmaken en
poëzie over je heen. De research spat er af, wat ook blijkt uit de
verantwoording achterin. Ik krijg het gevoel dat de schrijver werkelijk alle
informatie die hij verkregen heeft wilde verwerken in het verhaal, wat voor mij
niet helemaal nodig is. Ik vind dit ten koste gaan van de spanning in de
verhaallijn. Een voorbeeld hiervan is het hoofdstuk met beschrijvingen van
hotelkamers over de gehele wereld, net op het hoogtepunt van de verhaallijn.
Verder maakte het verhaal behoorlijk wat sprongen door de tijd, waar ik op zich wel van hou, maar die vertroebeld werden door de hoeveelheid informatie. Hierdoor kwam bijvoorbeeld de hoofdpersoon uit het begin opeens weer opdagen aan het einde van het verhaal, iemand die ik totaal vergeten was.
Verder maakte het verhaal behoorlijk wat sprongen door de tijd, waar ik op zich wel van hou, maar die vertroebeld werden door de hoeveelheid informatie. Hierdoor kwam bijvoorbeeld de hoofdpersoon uit het begin opeens weer opdagen aan het einde van het verhaal, iemand die ik totaal vergeten was.
Wat wil de schrijver me vertellen?
De dwingende kracht van generaties? Het omgaan met of ontsnappen aan je lotsbestemming, maar dan vanuit ijsmakersperspectief? Waarom poëzie en ijs niet samengaan, terwijl ik juist in de opsomming van de ijsnamen die de broers als kind met elkaar bedachten, pure poëzie hoorde?
De cliffhanger in het een na laatste hoofdstuk biedt even tijd voor fantasie. Ik heb mijn eigen afloop voor de familie bedacht en dat was het dan.
De dwingende kracht van generaties? Het omgaan met of ontsnappen aan je lotsbestemming, maar dan vanuit ijsmakersperspectief? Waarom poëzie en ijs niet samengaan, terwijl ik juist in de opsomming van de ijsnamen die de broers als kind met elkaar bedachten, pure poëzie hoorde?
De cliffhanger in het een na laatste hoofdstuk biedt even tijd voor fantasie. Ik heb mijn eigen afloop voor de familie bedacht en dat was het dan.
Vermakelijk? Ja. Maar raakt het me? Niet echt. Ook omdat het
boek niet helemaal voldeed aan mijn verwachtingen. Mijn favoriete persoon was
Beppi, de vader van Giovanni en Luca. Een man die strijd met Chinezen over de
herkomst van het ijs, een liefde heeft voor onnodige gereedschappen en meer
grappige eigenschappen. Meer van Beppi, dat is wat ik gewild had, dan was mijn
verwachting meer uitgekomen.
Maar evengoed: een leuk boek om de zomervakantie mee te starten.
Maar evengoed: een leuk boek om de zomervakantie mee te starten.
( Tre Cime, beschreven in het boek)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten